The Evil Within 2 (2017)

Een leuk vervolg op de prima 3rd person horrorshooter. Deel 2 is in een aantal opzichten een verbetering, maar ik miste de spanning & uitdaging van het eerste deel waardoor ik ze gemiddeld evengoed vind. De dingen die deel 2 beter doet is dat je een autosave functie hebt zodat saven aanzienlijk minder frustrerend is, upgraden is sneller & makkelijker gemaakt (hoewel het nog steeds sneller had gekund), er zijn minder stukken waarin je geforceerd word het verhaal te volgen, ze hebben de vallen in de levels verwijderd en de besturing werkt gemiddeld soepeler mee. Dit maakt The Evil Within 2 een game die lekker wegspeelt.

Een aardig deel bestaat uit non-lineaire levels waarin je optionele missies hebt en veel verzamelobjecten kunt vinden. Dit is een leuke vernieuwing die deel 2 in een andere jas trekt zonder dat het teveel afwijkt van deel 1. Er waren optionele missies die ik niet deed wegens munitie tekort, of er waren momenten dat ik besloot een andere weg te zoeken naar de bestemming ivm een te sterk monster dat op mijn pad zat. Hierdoor heb je meer vrijheid en word je beloond om je eigen pad te maken, in bepaalde levels tenminste (denk zo’n 40% van de game).

Je hebt voldoende munitie om vijanden te verslaan indien je goed bent met richten, maar voorzichtig spelen met stealth word sterk aangeraden omdat één fout kan leiden tot een grote groep monsters die je overmeesteren. Hierdoor heeft Evil Within 2 een goede balans tussen actie en stealth. Persoonlijk vond ik het begin niet sterk omdat Sebastiaan heel zwak was: hij is binnen no-time uitgeput van het rennen, crosshair schud heen en weer waardoor richten lastig is, hij is snel dood, kan weinig munitie dragen en heeft weinig goede wapens tot zijn bezit. Maar hoe meer je hem upgrade, hoe soepeler hij speelt en hoe leuker ik de game vond. Het voordeel aan het personage intentioneel zwak maken is dat ik zat te smachten naar Green Gel, omdat iedere upgrade noodzakelijk aanvoelde. Het nadeel is dat het even kan duren voordat het op gang komt. Opmerkelijk is dat de youtube reviewer Caddicarus, die ik goed kan waarderen, juist vol lof sprak over het begin wegens de kwetsbaarheid van het personage. Het is, in dat opzicht, maar naar wat je zoekt in The Evil Within.

“Eng” is niet een woord dat ik zou gebruiken om de game te omschrijven, ondanks dat het in het horrorgenre zit. Ik had meestal genoeg munitie om de vijanden te verslaan en ze waren snel geneigd agressief gedrag te vertonen, waardoor het voorspelbaar werd wanneer er een dreiging kwam ipv dat de game subtiel spanning opbouwde. De grote uitzondering was een wit vrouwelijk monster, dat nu en dan onverwachts verscheen en je in 1 aanval doodmaakt zodra ze je ziet. Ik vond voornamelijk hoe je haar stem door je Playstation 4 controller kon horen, indien ze dichtbij was, een leuke extra.
De presentatie is erg sfeervol: gedetailleerde en levendige gebieden, variatie in de belichting en omgevingen, creatieve monsterlijke designs, passende muziek en voornamelijk de vreemde geluiden die de monsters maakte kon voor rillingen zorgen. Het verhaal is helaas slecht, maar de game toont genade door je de mogelijkheid te geven om bijna alles over te slaan waardoor het tempo voor mij nooit inkakte. Mijn grootste gemis bij The Evil Within 2 is dat ik de moeilijkheidsgraad iets te laag vond. Deel 1 kon genadeloos moeilijk zijn, maar juist daardoor heel spannend en bevredigend indien je het haalde. Deel 2 is ook uitdagend, maar gemiddeld had ik minder spanning of moeite in vergelijking met het eerste deel. Misschien dat een New Game + dit minpunt verhelpt, maar voor nu vind ik de moeilijkheidsgraad van het eerste deel het fijnste.

Als je een liefhebber bent van deel 1 is dit zeker geen verkeerde keuze om aan te schaffen. Ik heb zelfs recensies gelezen van mensen die deel 1 niet goed vonden maar wel plezier aan 2 beleefde. Persoonlijk kan ik ze allebei prima waarderen voor hun eigen redenen. Een goede balans tussen actie en stealth, creatieve monsters en voldoende vernieuwing ten opzichte van het eerste deel. Het begin vond ik echter traag wegens het zwakke hoofdpersonage en het lange eerste grote level, het verhaal is slecht (voor zover ik behoefte had het te volgen) en de uitdaging vond ik iets te laag in vergelijking met zijn voorganger

3,5/4*

Na het uitermate sterke eerste deel waar ik mij op release al bevend bevond van zinderende bevrediging aan huis geleverd moest dit er toch ook wel een keertje van gaan komen.

Allereerst fijn dat de verplichte zwarte balken weg zijn waardoor ik nu eindelijk ten volle kan genieten van de lichtelijk imposante graphics op mijn oerdegelijk televisietoestel.

Verder al best onder de indruk van de opening momenteel, lijkt tot dusver te gaan voor een nog meer psychologische benadering en ik kan op dit moment enkel hopen dat het op deze voet doorgaat.

Dan wellicht beslist te maken met een bovenmatig waardige voortzetting van een reeds gelegde zonder meer breeduit overtuigende fundering resulterend in een van de leukere reeksen afgelopen jaren opgestaan.

Apart dat mensen deze 'actiegerichter' vinden. Het eerste deel was met name richting het einde tot één groot shooterfest verworden. Dit tweede deel geeft je vooral meer vrijheid in je speelstijl en als je, zoals ik, dol bent op stealth, komt er zeker niet al teveel actie aan te pas. In tegenstelling tot het eerste deel is stealth namelijk gedurende het hele spel een optie.

Verder in enorm veel opzichten een verbetering van het eerste deel, en in sommige opzichten een kleine downgrade. Qua gameplay/combat is deze game superieur aan het eerste deel, het verhaal is sterker en minder random, de personages en villains zijn stukken interessanter en het is als geheel gewoon een stuk verfijnder allemaal. Het eerste deel was dan weer sfeervoller en had wat meer dat verrassingselement.

Paar heerlijke creature designs ook weer, met als hoogtepunten Obscura en vooral dat freaky gedrocht met die cirkelzaag als arm. Kan qua creepiness zeker concurreren met Laura uit deel één.

"I thought this place was supposed to be fucking stable."

Nadat ik het eerste deel met veel plezier had uitgespeeld, was ik erg benieuwd geworden naar dit vervolg.

Opnieuw stap je in de huid van detective Sebastian Castellanos. Hij krijgt hier te horen dat zijn dood gewaande dochtertje nog steeds in leven blijkt te zijn. De enige kanttekening is wel dat hij hiervoor moet terugkeren in de wereld van STEM waar hem weer een hoop narigheid staat te wachten.

Ten opzichte van het lineaire deel één kent dit vervolg een open wereld aanpak. Dit betekent dat je vrij staat om de wereld te verkennen en allerlei zijmissies kunt doen. Voor mij haalde dit juist het scherpe randje eraf, omdat het gevaar niet zozeer meer aanwezig is; je kan het makkelijk ontwijken. Daarnaast ontbrak de noodzakelijkheid, gezien je meer dan genoeg munitie kunt verzamelen en je gemakkelijker vaardigheden kunt upgraden.

Sebastian was al een saaie lul, maar doordat hij hier nu centraler staat is dat meer te merken. Het zorgt ervoor dat het verhaal werkelijk overal naartoe slingert zonder echt interessant te worden. Hier en daar zijn er wel een paar freaky creaturen te vinden. Met name tegen het einde aan gaat het zeker flink los, echter is het wel te weinig over het geheel genomen. Daarbij lijkt dit deel qua graphics een stap terug te zijn, zonde.

Al met al is 'The Evil Within 2' best een aardig vervolg te noemen, maar dit had voor mijn gevoel beter gewerkt als een lineaire game.

Dikke 3,0 sterren.

Na 5 jaar twijfelen heb ik de game gespeeld en uitgespeeld op de Survival moeilijkheid. En ik heb er geen spijt van. Het spreekt mij net iets meer aan dan deel 1. De game is semi open wereld incl. sidequests en dat bevalt mij wel. En ondanks dat je er flink op los kan schieten voelt het wel echt als overleven vanwege ammo schaarste. Gelukkig wordt zoeken beloond, dus echt in grote problemen komen zal dan niet zo heel snel gebeuren. De game heeft verder een redelijk goed aanbod qua monsters en gekkigheid. Ik vind vooral de bossfights erg geslaagd. En tot slot wat het positieve betreft, de omgeving en stijl is niet briljant, maar wel bovengemiddeld goed.

En toch staat mij nog steeds iets tegen met de Evil Within. Het doet mij gewoon niet zoveel en ik weet niet precies waarom. Ik weet wel dat de besturing niet zo soepel is en hoewel dat prima past bij een horrorgame was het elke keer als ik het weer speelde een tegenvaller. De game is op momenten saai en op een paar geslaagde spannende horror momenten is het best tam te noemen. Geen enorm nadeel, maar niet alle upgrades kunnen vrijspelen vind ik toch jammer. Maar ik snap het, je moet dan echt goed nadenken over je keuzes en het moet allemaal niet te easy gaan worden hè.

Ik haal altijd graag de platinum voor een game, maar minimaal 3x uitspelen gaat iets te ver. De game is net niet goed genoeg daar voor.

3,5*